Aan het begin van het project hebben we, na een briefing door de opdrachtgevers, een locatiebezoek gebracht aan de wijk Heechterp. Dit bezoek stelde ons in staat om de bestaande stedelijke structuur, de overgangen tussen openbare en privéruimtes, de bewegingen van gebruikers en het karakter van de wijk ter plaatse te analyseren. Mijn groep was verantwoordelijk voor het thema ‘openbaar-privéruimte’. In dit kader heb ik een gedetailleerd onderzoek gedaan naar de grenzen in het gebied, de ruimtelijke organisatie en de gebruikerservaring. Daarna heb ik een excursie gemaakt naar sociale woningbouwprojecten in Groningen, waardoor ik kon zien hoe de concepten die ik in theorie had geleerd in de praktijk werden toegepast en mijn eigen ontwerpbenadering kon ontwikkelen.

In de visie-fase hebben we onze gezamenlijke ontwerpbenadering bepaald aan de hand van de moodboards die elk teamlid had gemaakt. In dit proces hebben we een locatie-analyse gemaakt met behulp van de lagenbenadering; de occupatielaag was volledig mijn verantwoordelijkheid. Om de functies duidelijker weer te geven, heb ik voor deze analyse een 3D-visualisatie ontwikkeld. Dit werk hielp ons om de relaties tussen openbare en privéruimtes, de bestaande bebouwing en de gebruikersstromen in het projectgebied duidelijker te beoordelen.

Voordat we aan het ontwerpproces begonnen, was ik verantwoordelijk voor het hoofdstuk ‘Fysieke en Sociale Context’ in het Programma van Eisen. Voor dit hoofdstuk heb ik het nodige onderzoek gedaan om de fysieke, sociale en gebruikersgerichte vereisten van het projectgebied te definiëren en deze in de PVE-tabel te verwerken. Zo heb ik ervoor gezorgd dat ons ontwerpproces zowel in overeenstemming was met de context als gebaseerd was op een sterke basis van vereisten.

Op basis van de wensen van de opdrachtgever en de wettelijke eisen begonnen we met het ontwikkelen van de eerste ontwerprichtingen voor het woongebouw. Tijdens onze groepssessies bespraken we regelmatig welk type gebouw en welke massaopbouw het meest geschikt zou zijn voor de locatie. Iedereen bracht ideeën in, zowel mondeling als via schetsen. Hoewel de vorm van het trappenhuis door de opdrachtgever was vastgelegd, kregen we volledige vrijheid om de woontoren vorm te geven. Het volumemodel dat ik voorstelde, vormt de basis van de uiteindelijke massa en is duidelijk zichtbaar in onze zijaanzichten.

De SO-fase was een cruciaal moment binnen het project, omdat de hier gemaakte keuzes de koers van het hele ontwerpproces bepaalden. Daarom analyseerde elk groepslid verschillende referentieprojecten en experimenteerden we met alternatieve vormen en opbouwen. In de ateliers presenteerden we onze schetsen, discussieerden we over de sterke en zwakke punten van elke optie en werkten we toe naar één gezamenlijk concept.

Na het vaststellen van het ontwerpconcept tekenden we de eerste plattegronden om de ruimtelijke opzet te beoordelen. Vervolgens nam ik de verantwoordelijkheid voor de situatietekeningen van de achtergevels. In de dagen voorafgaand aan de presentatie werkte ons team intensief samen om alle tekeningen op tijd te voltooien. Deze gezamenlijke inzet resulteerde in een goed ontvangen ontwerp: onze docenten beoordeelden het concept als haalbaar, logisch opgebouwd en passend binnen de projectcontext.